Sommaire
Een soort van “blotevoetenpaleis”
Langs de Costa Smeralda is de zee van een uitzonderlijke schoonheid en dat geldt ook voor de vele villa’s daar. Op een zacht naar de zee aflopende helling is in een minerale granieten rotsdoolhof ‘La Grintosa’ genesteld. De villa onderscheidt zich door haar sublieme isolement en sculpturale architectuur. Daar, tegen de noordoostelijke flank van Sardinië, heeft architecte Stefania Stera van Stera Architectures Paris een merkwaardig verblijf gefantaseerd, een soort van ‘blotevoetenpaleis’, zoals ze het zelf noemt. Deze futuristisch ogende ‘openluchtwoning’ koppelt op een handige en elegante manier de geometrische strengheid van het grijze beton aan het nomadische raffinement van de handbeschilderde azulejos (Artigianato Pasella). Van zoveel creatieve vrijheid gaat een waanzinnige charme uit.
Tiziano Canu, Nicolas Borel, Matthieu Salvaing
Tussen rotsen en zee
De woning kan gezien worden als een architecturale wandeling langs twee fundamentele assen, de ene opwaarts richting rotsmassief en via de trap naar een bovenverdieping, de andere gelijkvloers dalend in de richting van de zee. Waar de beide elkaar kruisen tekent zich een ruime koer af waarrond de leefruimten en kamers geordend zijn, alsof de architecte een soort van ‘piazzetta’ in gedachten had. De wanden zijn bepleisterd met een laagje graniet en lavasteen, als willen ze zich uitdossen zoals de omringende rotsen. De woning lijkt zich daarmee gedeeltelijk te verschuilen in het landschap. Met haar dikke muren, rustieke tegels en planken, compacte afmetingen en hoeken doet ze wat aan een ‘fort’ denken. Maar binnenin wordt die onverbiddelijkheid gecompenseerd door de zachtheid van licht hout en witgekalkte muren. Enkele kamers lijken letterlijk tussen de rotsen geschoven, waarnaar ze hun rondingen plooien. Onder een klokvormig gewelf bevindt zich een grote eettafel. De hoogte verwijst losweg naar de architectuur van de traditionele Sardische huizen en helpt om van een maximale frisheid te genieten, ook midden in de zomer.
Tiziano Canu, Nicolas Borel, Matthieu Salvaing
Minimalist chic sfeer
De keuken is als de rest van het huis: sober, maar functioneel. De architecte van La Grintosa geeft immers de voorkeur aan “gestrengheid en een bijna Spartaanse vormcontrole”, boven opzichtige luxe. De kasten gaan bijvoorbeeld op in de architectuur en dragen er op een structurele wijze toe bij. Vindingrijk zijn ook de kunstgrepen om de door Davide Groppi ontworpen lichtbronnen te verbergen of om laden en bergruimten te camoufleren en te laten deelnemen aan het design van de kamer, wat dan weer de volumes ten goede komt en expressieve wanden creëert die een ‘grotgevoel’ tot stand brengen. Daarnaast heeft de architecte de woning een futuristisch uitzicht willen geven, alsof ze uit een of ander sciencefictionfilm komt. Vandaar ook de keuze voor domotica, afstandsbediening en intelligente schakelaars die men amper moet aanraken. Het meubilair is op maat ontworpen en vervaardigd (Ateliers Lebon) en draagt zijn steentje bij tot het ‘chique minimalisme’ waarin zich ook de enorme raamopeningen op de buitenomgeving situeren. Dat natuurstreven wordt voorts onderstreept door de sculpturale ‘boomwortel’ die aan het plafond hangt te zweven.
De gastenappartementen functioneren in duo, gekoppeld, of gescheiden, door een gemeenschappelijke dressing. Dezelfde elementen keren telkens terug: een badkamer, in grijs Egeïsch of wit Carraramarmer en betegeld met Pietra Serena, dezelfde wastafels in keramiek, dezelfde meubelen, kranen, spiegels, hetzelfde gootje aan de voet van de badkuip, enz. En toch heeft ieder van die ruimten een eigen persoonlijkheid, met eigen volumes en tinten. Opvallend zijn ook de zeer geraffineerde sloten en beslag en de originaliteit en zin voor detail waarmee elke centimeter bergruimte benut wordt. Vermelden we tot slot nog op de benedenverdieping de ‘grote ingang’ tegen de rotsen.
Tiziano Canu, Nicolas Borel, Matthieu Salvaing
Van het wispelturige reliëf van de omgeving werd gebruikgemaakt om terrassen en groene hoeken aan te leggen. Ondanks de uitbundige aanplantingen, bomen, heggen, perken en struikgewas met inspiratie uit het maquis, is dit nog niet de natuur in al haar glorie. En toch kan men er haast in verdwalen. Ze is van een weelderigheid die doet twijfelen tussen termen als tuin, park en zelfs woud … Of moeten we het houden op een doordachte combinatie van de drie? Sterk is in elk geval dat de architecte het hele terrein hertekend heeft en alles niettemin natuurlijk lijkt: hier een holte, daar een bermpje, of een nieuwe compositie met de aanwezige rotsblokken. De tuin daalt als een watervalletje geleidelijk af in de richting van een wild kreekje dat fungeert als een privéstrand met uitzicht op de azuurblauw glanzende Tyrreense Zee.
Tiziano Canu, Nicolas Borel, Matthieu Salvaing
