Binnenhuisarchitectuur en ambachtelijke verzamelobjecten volgens Sophie Dries

Uw achtergrond is internationaal en varieert van architectuur tot meubelontwerp. Hoe heeft dit uw identiteit als interieurontwerper gevormd?

Ik heb een achtergrond in bouwarchitectuur; ik ben afgestudeerd in projectmanagement aan de École Nationale Supérieure d’Architecture de Paris-Malaquais in Frankrijk. Tijdens deze studies heb ik een cursus hedendaagse kunst gevolgd aan de École du Louvre, waarna ik in Finland heb gewoond, waar ik een master in design heb behaald aan de Aalto Universiteit (genoemd naar de architect Alvar Aalto, een pionier van de organische stijl in de twintigste-eeuwse architectuur en design). Daar heb ik leren werken met keramiek, glas en textiel. Het is deze kruisbestuiving van vaardigheden en invloeden van die twee landen, die bekend staan om hun verschillende maar complementaire esthetiek, tussen klassieke vereisten, het experimenteren met materialen en een eerbetoon aan de natuur, waaruit het begin van mijn praktijk kristalliseerde. 

Wat is de basis van je activiteit?

Vanaf het begin wilde ik interieurs creëren als architect en meubels als ontwerper. Vandaag zijn mijn klanten kunst- en designverzamelaars, galeriehouders en modeprofessionals die gevoelig zijn voor een mix van stijlen.

Wat hebt u geleerd van de architecten en ontwerpers met wie u eerst hebt samengewerkt?

De strengheid en de lijn toen ik begon bij Ateliers Jean Nouvel, de economie van een bedrijf en de standvastigheid van een merk bij Christian Liaigre en tenslotte de creatie van op maat gemaakte meubelen bij Pierre Yovanovitch. Ik had het geluk te kunnen deelnemen aan het begin van de “PY”-collectie die laatstgenoemde heeft gelanceerd en die is gebaseerd op ambachtelijke knowhow. Privéprojecten en ontwerpen fungeren vaak als showrooms voor binnenhuisarchitecten. Ze stellen hen in staat om nieuwe prototypes en meubelen voor te stellen en te verkopen aan een vertrouwd cliënteel en ze betreden zo geleidelijk aan de eerste trappen van het topsegment van meubelen, via hun eigen winkel of e-shop of galerijen die gespecialiseerd zijn in het ontwerpen van collecties.

Hoe slaagt u erin om ambacht te integreren in uw creatieve proces?

De relatie met vakmanschap die ik koester, komt eerstenvooral uit mijn tijd in Finland en daarna tijdens mijn reizen, waar ik de werken van de grootmeesters van de architectuur en design (Alvar Aalto en Mies van der Rohe) heb benaderd met een globale en concrete visie: de relatie met het landschap en de mensen om ons heen; de directe relatie met de ambachtslieden. Als je de architectuurschool verlaat, weet je vaak wel wat je moet denken, maar niet hoe je moet bouwen. Mijn ervaring heeft me geleerd hoe ik een project moet definiëren, maar ook hoe ik het tot op de millimeter nauwkeurig moet uitvoeren, zelfs van op afstand, voor een klant die zich aan de andere kant van de planeet bevindt. Het ontwerp maar ook de samenhang van het werk is zeer belangrijk. Het is dit evenwicht dat me in staat stelt om te experimenteren met ambachtelijke manieren om dingen te doen.

Wat was een van uw belangrijkste ontdekkingen?

Op de Spaanse Balearen had ik het geluk de villa Can Lis te ontdekken, op het eiland Mallorca. Een van de laatste projecten van de Deense architect Jørn Utzon, de man achter het beroemde Sydney Opera House. Het huis werd gebouwd in 1972 en is sindsdien een residentie geworden voor architecten uit de hele wereld, die er de tijd kunnen nemen om na te denken en te creëren. Het is dan ook erg inspirerend. Net als Eileen Gray’s Villa E-1027 in Zuid-Frankrijk, is dit gebouw gelegen op een klif, met uitzicht op zee. Binnen overheersen wit beton en terracotta in een eenvoudige en radicale stijloefening. Alles is op een originele manier uitgedacht, het meubilair is ingebouwd… De architect stelt er zijn eigen interpretatie van de traditionele Mallorcaanse bouwtechnieken voor.

Hoe heeft deze inspiratie zich vertaald in uw werk?

Ik bedacht het tapijt Traces na een onderzoeksverblijf in deze Villa die archaïsche vormen in ere houdt, omdat het tapijt in de geschiedenis wordt beschouwd als een van de eerste losse voorwerpen die aan een huis werden gewijd. Om dit project uit te voeren, heb ik de Duitse fabriek Jan Kath benaderd. Het resultaat is een mengeling van matgrijze wol en goudglanzende zijde met gemarmerde patronen die geïnspireerd zijn op de muren van de Villa en het verstrijken van de tijd: kleurverandering, barsten enz. Dit tapijt volgt op een collectie keramiek die ik volgens hetzelfde principe heb gemaakt.

U woont in Parijs en Milaan. Wat betekenen deze twee steden voor u?

Ik opende een tweede ontwerpstudio in Italië om dichter bij mijn Italiaanse contacten te zijn en om de vrijheid te hebben om te experimenteren. Daar word ik vertegenwoordigd door het merk Nilufar. Het omvat de Nilufar Gallery, de hoofdgalerij in het centrum van Milaan, en het Nilufar Depot, gewijd aan de buitengewone designcollectie van de oprichtster Nina Yashar en aan grote tentoonstellingen. De galerie Giustini/Stagetti biedt mijn werk aan in Rome. Ik hou van de diep lokale, traditionele en internationale geest van deze steden, waar de wereld samenkomt, zoals tijdens de Salone del Mobile of in de Villa Medici. Eén week per maand produceer ik in Italië. Ik ga naar Carrara (voor marmer), Murano (voor glas), Puglia (voor papier-maché) en Calabrië (voor textiel). In het weekend ga ik graag naar de Italiaanse meren.

Wat zijn uw projecten met betrekking tot Italië?

Een reeks kaarsen en huisparfums die werden ontwikkeld in samenwerking met een parfumeur en werden ingekapseld in Murano glas. Het zal binnenkort worden gepresenteerd op Nilufar’s Picked by Nina digitale tentoonstellings- en verkoopplatform.

Wat brengt verzamelwaardig design u vandaag?

Een open deur naar eerlijke creatie, een ticket om verder te gaan in het ontwerpen en vervaardigen van voorwerpen die vervolgens in erkende collecties terechtkomen, en een inspiratiebron voor industriële procédés. De gekleurde marmersteen, die ik samen met de Belgische firma Van Den Weghe heb ontwikkeld en op de beurs Collectible in Brussel heb voorgesteld, is bijvoorbeeld gepatenteerd. Mijn werk van dit type is ook een gelegenheid om nieuwe combinaties voor te stellen. Mijn lijn van sculpturale kroonluchters die geblazen glas en papier combineren voor het Oostenrijkse merk Kaia is daar een resultaat van. Door op bestelling te werken kan ik ook een hoog niveau van vakmanschap aanbieden omdat de tijd en de middelen vertienvoudigd worden.

Uw klanten zitten in Frankrijk, Italië en zelfs Australië. Hoe beweegt u zich tussen deze verschillende culturen?

Ik blijf trouw aan mijn identiteit, die zeker buitenlands georiënteerd is maar Parijs blijft, omdat ik er voornamelijk woon en werk. Sinds de opening van het eerste adres van mijn architectenbureau in 2014, Rive gauche, zijn veel buitenlandse opdrachtgevers mij komen opzoeken om projecten met een Franse tint te ontwikkelen. Onlangs heb ik interieurs opgeleverd voor de high-end View-hotelketen in het Australische Brisbane, Melbourne en Sydney.

Hoe komt een Sophie Dries project tot stand?

Ik denk altijd in termen van de context, of het nu stedelijk is, meer bepaald Haussmanniaans in Parijs, een loft in een oud industrieel gebouw, een flat in een appartement uit de jaren 1970… De manier waarop de bewoners van deze plaatsen leven of willen leven, in het geval van een nieuwbouw, is ook essentieel. Elk interieurproject is in zekere zin een portret van de opdrachtgever. Mijn werk spitst zich dan toe op de zoektocht naar materialen en het gevoel dat men dagelijks wenst: een gezellige sfeer, een gevoel van puurheid… Ten slotte is er het experimenteren in de fase van het ontwerpen van op maat gemaakte meubelen. In elke fase staat de dialoog centraal. De finishing touch is soms de integratie van vintage meubelen, in samenhang met reeds aanwezige meubelen en een kunstcollectie. 

U haalt vaak de arte povera aan als inspiratie voor uw werk. 

De kunstenaars van deze artistieke stroming, die in de jaren zestig in Italië is ontstaan, zijn voor mij bijzonder inspirerend omdat de met de hand bewerkte materialen en de relatie tot de natuur en tot gevonden voorwerpen er centraal staan en collectief worden behandeld. Het beïnvloedt mij op een theoretische en concrete manier.

Wat zijn uw favoriete materialen voor renovatie?

Meestal natuurlijke materialen, omdat die mooi en milieuvriendelijk zijn en bovenal omdat ze mooier verouderen. Ik geloof niet in het maken van wegwerpprojecten. Het is door het combineren van soms antagonistische materialen, kostbaar en niet kostbaar, Italiaans glas met roest bijvoorbeeld, of braamhout met cement, dat ik duurzame producten creëer en paradoxen die in het oog springen. Enkele van mijn laatste creaties in die zin zijn de hanglampen van geblazen glas met mica-inleg en een met steen ingelegde spiegel, beide verkocht door Nilufar. Deze laatste werd gepresenteerd in de historische omgeving van de villa L’Ange volant van de Milanese architect Gio Ponti in het kader van het reizende tentoonstellingsprogramma Genius Loci. Tenslotte is de winkel van de bloemist Arturo Arita met zijn functionele gipsdecoratie geïnspireerd op de rotsen van de maniëristische grotten in de Romeinse parken.

Wat beschouwt u als uw belangrijkste prestatie tot nu toe?

De hoofdwinkel van de ontwerper van damesschoenen Michel Vivien in Parijs, met onder meer een grote houten golfplaten muur en een selectie beeldhouwwerken en vintage meubels. De wereld van deze ontwerper staat dicht bij de mijne, omdat hij ernaar streeft de jaren door te komen en niet gedateerd te worden.

sophiedries.com