Sommaire

Wanneer we van Azië spreken, opent zich een wereld van legenden. Je moet geduld hebben en de gewoonten kennen, al beschouwt Didier Delville zichzelf van binnen als Aziaat. Zijn eerste reizen naar India en Zuidoost-Azië bevestigden wat hij al voorvoelde: dit deel van de wereld spreekt tot zijn ziel. Japan is een werelddeel op zich – en je komt er niet binnen zonder een dosis nederigheid. Zijn instinct had hem niet bedrogen, want hij beleefde hier een sterk gevoel van verbondenheid. Het boeddhisme en de eeuwig herhaalde cyclus van het leven maken deel uit van zijn wereldbeschouwing. Waar gevoeligheid en eeuwenoude kennis elkaar ontmoeten, voelt hij zich op zijn plek. Een fundamenteel element van Japanse keramiekkunst is de unieke relatie tussen traditie en innovatie. Er bestaat een buitengewone spanning tussen deze twee termen. Enerzijds is er een eeuwenoude traditie die na de Tweede Wereldoorlog herleefde, en anderzijds was er de hernieuwde eigenmaking van die oude technieken, waarbij zij werden gebruikt om een nieuwe vormtaal te creëren.

Het concept MĀ van Hashimoto Tomonari

Hashimoto Tomonari was zijn eerste grote ontdekking. “Ik heb dit object instinctief gekocht, de vorm sprak tot me.” De kunstenaar stuurde Delville in een nieuwe richting: hij ging zich focussen op keramiek dat eerder sculpturaal dan functioneel was. Denk aan een zentuin, waar stenen op wit grind een metafoor vormen voor rotsen in de natuur. Het object bestaat omwille van zijn organische vorm. De notie van leegte en van MĀ, evenwicht in alle dingen, is ook buiten het domein van religie of spiritualiteit aanwezig. Wat in de marge gebeurt, onzichtbaar, als energie, vat zichzelf samen in een enkele zuivere vorm. Dat is waarop de Japanse keramiekkunst berust. Hashimoto Tomonari groeide op tussen de bronssculpturen van zijn vader. Oude objecten zijn hem dus vertrouwd, en hij is een bewonderaar van de natuur: “Hij koestert het object zoals het is evenzeer als de ruimte die het inneemt.”

VILLAS Decoration Didier Delville céramique Japonaise contemporaine

Paul Louis | Hashimoto Tomonari

De Hagi-traditie van Kaneta Masaneo

Kaneta Masaneo bevrijdt keramiek als medium uit de pottenbakkerssfeer. Dit is een van de herkenbaarste namen binnen de Hagi-traditie. Als pottenbakker van de achtste generatie sleepte hij dit erfgoed de wereld van de beeldhouwkunst binnen. Met eeuwenoud Hagi-glazuur in wit-roze en grijs creëerde Kaneta al dan niet functionele objecten die duidelijk zijn stempel dragen. Zijn beeldhouwersopleiding plus zijn pottenbakkersachtergrond stellen hem in staat vormen te scheppen die een ronduit dramatische uitstraling hebben. Hij maakt gebruik van de Kurinuki-techniek, waarbij een blok klei met de hand wordt bewerkt. Zijn grote bedrevenheid stelt hem in staat spanning te creëren tussen vorm en functie, tussen traditie en technische innovatie. Zijn kronkelende krommingen, scherpe pieken, diepe ravijnen en ‘met sneeuw bedekte rotsen’ doen denken aan het Japanse berglandschap rond zijn huis in Hagi. Deze stad vormt een centrum van de keramiekkunst sinds de aankomst van Koreaanse pottenbakkers, 400 jaar geleden. Haar meesterlijke techniek kent tot op heden geen gelijke.

Paul Louis | Kaneta Masaneo

De verbluffende behendigheid van Kino Satoshi

Gefascineerd door het vermogen van gebakken porselein om door een lakbewerking in steen te veranderen, besloot Kino Satoshi zich met dit medium aan de slag te gaan. Ondanks het fragiele uiterlijk en de vormgeving is dit materiaal sterker dan aardewerk. Deze kunstenaar is nog geen 30 jaar en bezit nu al het vakmanschap van een virtuoos. Hij laat ons kennismaken met zijn werk aan de hand van de titels: Choseki, de beweging van water bij volle maan; Oroshi, de beweging van de wind tussen bergtoppen en ravijnen. Titels die tot de verbeelding spreken. Na het drogen schuurt hij zijn werk zorgvuldig, waarna het de oven in gaat. Vervolgens brengt hij met een compressor lichtdoorlatende, blauwwitte verf aan (Seihakuji), gevolgd door een tweede bakbeurt in een gereduceerde atmosfeer. Met dit unieke proces stelt de kunstenaar zijn werken in staat deel te worden van de omgeving. De natuur, en bovenal de schijngestalten van de Maan, vormen zijn inspiratie.

Paul Louis | Kino Satoshi

De meditatieve kommen van Mami Kato

In 2015 sleepte Mami Kato als eerste vrouw de befaamde Shoroku Chawan Prijs in de wacht. De kunstenares bezit een artistieke rijpheid die te danken is aan 50 jaar oefening. Dit object van museale betekenis werd geselecteerd voor de 9de biënnale van Kikuchi, georganiseerd door het Tomo Museum in Tokio. Het werk heeft een onmiskenbare fysieke aanwezigheid, maar de leegte die het bevat is belangrijker. Als je er aandachtig naar kijkt, brengt het je onderbewuste die leegte binnen. Technisch gesproken werkt de kunstenares met een natuurlijk glazuur dat verwant is aan celadon. De kenmerkende kleur wordt soms bewust verstoord door de toevoeging van schelpen. Die zorgen voor rode kleurschakeringen op het oppervlak. Haar liefde voor oude objecten dankt Kato aan haar vader, die archeoloog is. In haar ervaren handen wordt een kom tot een sculptuur waarbinnen licht wordt opgesloten. De blik verschuift van de zichtbare omhulling naar de onzichtbare leegte binnenin.

Omi Shigeharu Otsuka Toshiyuki | Mamy Kato

Courtesy Didier Delville- https://d-oh.viewbook.com/d-oh/home