Deze realisatie, in 2023 bekroond met de Waalse ‘Grand Prix d’Architecture’, is een schoolvoorbeeld van perfecte integratie van een renovatie in het weelderige groen. “Ikzelf heb er niets aan gedaan. Het terrein heeft mijn denken geleid”, verklaarde architect Bruno Erpicum, wiens ideaal het is om een gebouw te laten verdwijnen door het in een holte van het terrein te schuiven. Dat deed hij al in onze Belgische duinen en tot in Griekenland. Bij dit paviljoen met “glazen wanden die hun rechte lijnen laten contrasteren met de bochtige natuur”, vormen de pijlers een echo van de verticale boomstammen buiten. De vaste delen van de ramen zijn ingewerkt en het aantal schuifdeuren werd beperkt. De glaspartijen zijn in hoekverband gezet. Glas, hout, steen … Hier geldt de beleefdheid van de onzichtbare materie. De lichtarmaturen zijn Balloons van bij Brokis.
Het huidige huis staat op het grondplan van de oorspronkelijke woning, een ontwerp uit de late fifties van een koppel, de ene architect, de andere botanicus. Nu telt het twee bouwlagen. Onder de dakplaat ontvouwt zich een panoramisch uitzicht over het landschap. De bovenverdieping is op het extraverte leven gericht, met zijn horizontale, heersende perspectief en in rechtstreekse verbinding met de omgeving. “De centrale structuur vouwt open als een paraplu. Daar bevinden zich de voorzieningen.” Ze geven uit op het grote salon en de keuken, op maat getekend door Bruno Erpicum, met een beperkt aantal materialen, volgens het adagium ‘less is more’. In een kast speelt een schrijftafel met laden en stopcontacten verstoppertje met de minimalistische ruimte, een vondst van de architect. Canapé Extrasoft van Living Divani. De lamp is een Oda van Pulpo.
Rond het volume met plat dak hadden de vorige eigenaars een tuin aangelegd, die de diversiteit van de vegetatie weerspiegelt, met een grote rotstuin en planten uit hooggelegen gebieden. Boven aan het terrein overheersen eiken en dennen. Daar hadden ze een watercircuit aangelegd en aangesloten op een grote vijver. Nadenkend over het nieuwe huis liet de architect zich inspireren door de Wayfaers Chapel, in Rancho Palos Verdes in Californië, maar men kan er ook het eerste Californische huis van Frank Lloyd Wright in zien, “waar de architectuur op de achtergrond blijft en de hoofdrol aan de natuur laat.” De eetruimte kreeg, zoals overal elders in het huis, sterk isolerend glas en rondom een overhangende dakrand die de nodige schaduw bieden. “We hebben hard gewerkt op de weerspiegeling van het glas. Om die binnen maximaal te beperken en het glas zo transparant mogelijk te krijgen.” De driehoekige vorm van het zwembad is een knipoog naar de oorspronkelijke woning. Ook de tafel is op maat ontworpen door Bruno Erpicum. De stoelen model CH20 Elbow, een creatie van Hans J. Wegner uit 1956, werden heruitgebracht bij Carl Hansen.
Op de benedenverdieping is de perceptie van de buitenomgeving heel anders. Men komt er via een theatraal aandoende trap en door de nachthal, waar twee kunstwerken overheersen en een heuse overgang vormen. In een frisse hoek zijn drie slaapkamers ingericht, waarvan er één echt groot uitvalt. Ze hebben elk hun eigen badkamer en zijn stuk voor stuk voorzien van grote raamopeningen. Vanonder het kreupelhout bieden ze een dubbel uitzicht over de lager gelegen ravijnen. Je voelt je daar alleen op de wereld en toch geborgen. De spanning tussen mineraal en vegetaal is er ook aanwezig in de sfeer van de badkamers, met Belgische leisteen op de vloer en tegen de wanden. Het kraanwerk (model Opus) is door de architect zelf ontworpen en uitgebracht in de collecties van CEA. De vrijstaande matwitte badkuip in Solid Surface is een Bilbao-model van Riho. De mooi ogende ovaal is dé blikvanger in een sobere ruimte waar het overige meubilair tot de essentie beperkt blijft.
Wat de tuin betreft zijn de lijnen van het oorspronkelijke ontwerp behouden gebleven. Slechts twee zieke bomen moesten worden gerooid. In de borders groeit een uitgelezen selectie aan heideplanten die voor een bloementapijt zorgen aan de voet van de bomen. En dan is er een opeenvolging van een twintigtal themaperceeltjes met collecties sierstruiken. Bovenaan, bij de vijver bevinden zich twee Japanse esdoorns en een uitgebreide verzameling rododendrons en azalea’s. Beneden is dan weer een rozentuin met bloemperken vol pioenrozen die de delen van het gazon van elkaar scheidt. Op de top van de heuvel treffen we een wilder stuk heide aan en ook de bestaande vijvers werden opgeknapt en heraangelegd. Rond het salon en de eetruimte is een groen terras in natuursteen. De rand van het dak is ook beplant en in het midden werden zonnepanelen geïnstalleerd. De tafel en de canapé zijn van Hopper en de bankjes — Sol en Luma – van Extremis.
