KimSooja, de mens als een minuscuul onderdeel van wat ons omringt.

De mens als een minuscuul onderdeel van wat ons omringt. Wat hij ook is, niet meer en niet minder.

Traduction | VILLAS
1 minuten
©

Deze selectie nodigt ons uit om anders te gaan denken over onze plaats in de wereld op een bepaald tijdstip. Het is geen toeval dat cultuurtempels en grote luxemerken in deze woelige tijden dit debat voor het voetlicht brengen. De beide kunstenaars nodigen ons in hun werk uit om daarover na te denken, tegen de achtergrond van onze tradities en zonder de impact van ons instinctief handelen te ontkennen.

Het werk van de Koreaanse Kim Sooja, is gekenmerkt door zijn vermogen om het publiek te verbinden met zijn milieu en om de aandacht voor de omringende natuur op scherp te zetten. In de Parijse Bourse de Commerce zet ze met een spiegel op de grond het architecturale perspectief op zijn kop. Die installatie nodigt de bezoekers uit om de centrale zaal te verkennen en creëert doelbewust een constellatie van gezichtspunten waarmee ze de leegte omzet in een reeks momentopnamen die een bijzondere band smeden met het gebouw. De ankerpunten van Tadao Ando resoneren met dat onzichtbare canvas en verenigen zo de leegte en het oneindige.

KIMSOOJA, Thread Roots, De Lakenhal, Leiden, 2024 © Bram Vreugdenhil

A Needle Woman, Galaxy was a Memory, Earth is a Souvenir, 2014, Yorkshire Sculpture Park © Jan Liegois

AIUIaa, Desert X, 2024 © Lance Gerber

Kim Sooja, vertegenwoordigd door Axel Vervoordt, verkent de menselijke conditie met werk dat doordrongen is van een voor iedereen toegankelijke universaliteit. Haar ‘bottari’, een ransel in gekleurde stof waarin mensen op reis hun persoonlijke spullen verpakken, verwijst naar culturen en migratie. Met de metafoor van de naald heeft ze het over verankering in een wereld die gekenmerkt wordt door geweld en vernieling en waarin kunst voor de broodnodige zuurstof zorgt. Een met folie beklede glazen spiraal, een met de natuur, de wind en het licht, breekt dat licht en creëert op die manier een iriserende sculptuur. In 2023 installeerde ze in open lucht een rots, pal op een meridiaan, als een ontastbare cirkel die het noorden en zuiden van de Aarde met elkaar verbindt, en herhaalt zo de idee van een onzichtbare band tussen de mensheid en de wereld.

Meridiano, Mexico, 2023 © Diego Flores